TEAM BEHIND THE TEAM: ARJAN PETERS

Interview deel 1: door onze redacteur

Deze man kennen we als coach/trainer van het eredivisie OG Capitals team. Dit jaar is alweer het 5e jaar dat hij bij de bank staat bij wedstrijden. En de trainingen organiseert voor ons eredivisieteam. Zie je het team, dan zie je Arjan. Hij is er altijd, de spelers van het team kennen hem goed, maar als supporter of omstander spreek je hem eigenlijk niet of nauwelijks. Wie is hij nu eigenlijk? Wat drijft hem om te doen wat hij doet? We geven je een kijkje in de wereld van Arjan Peters.

Kan je allereerst wat over jezelf vertellen? 
“Hai! Tuurlijk. Ik ben Arjan Peters, ik ben 45 jaar, servicemanager bij Ansul Brandbeveiliging, en getrouwd met mijn vrouw Jolanda. Ik heb zelf twee zoons Filip en Ryan. Filip woont en studeert in Amerika in combinatie met voetbal. En mijn zoon Ryan woont nog bij zijn moeder in Groningen. Ryan komt alle thuiswedstrijden de Caps aanmoedigen. Ik heb drie bonuskinderen, 2 dames Quinta en Esmee van bijna 18 jaar (een tweeling). En een zoon Luca van 13 jaar. Ik ben al 23 jaar werkzaam in de brandbeveiliging, geboren en getogen in Assen en nu woonachtig in Lelystad. “
 

Arjan in zijn kracht - OG Capitals Leeuwarden Foto: Age Okkema

“Autorijden vind ik geen straf, ik heb dit graag voor dit team en de club over." 
 

Je woont in Lelystad? Kom je elke keer helemaal naar Leeuwarden? 
“Jazeker! Dat vind ik geen probleem. Een training duurt een uur en een kwartier, ik rijd dan uur heen en een uur terug. En dan neem je de voorbereiding ook mee, dus dan ben je zo 5 uur kwijt voor een training. En dat heb je ook bij wedstrijden, de uit wedstrijden zoals tegen Eindhoven. Dan ga je in de middag weg en ben je 2 uur ’s nachts weer thuis. Van huis naar huis is dan zo’n wedstrijd naar Eindhoven een dag van 12 uur. Toch heb ik het er wel voor over. Autorijden vind ik absoluut geen straf, en voor dit team en deze club heb ik dit over."
 

Hoe doe je dat dan als je met elkaar voor de wedstrijd in een bus afreist?

“Meestal stap ik in Lelystad op, nu gingen we over Zwolle dus stap ik in bij Heerenveen. Andere spelers uit Groningen rijden ook naar Heerenveen. Daar hebben we een ontmoetingsplek naast de Mc Donalds op het grote parkeerterrein en daar stapt iedereen in. Vaak als ze langs Lelystad rijden halen ze me daar op, ik woon zo’n 5 minuten van de v/d Valk af. Dus dat is super.”
 

Hoe ben je in aanraking gekomen met ijshockey? 

“Ik heb op hele jonge leeftijd bij IJHC in Assen gespeeld. Het is begonnen toen de zoon van vrienden van mijn ouders daar keeper was. Ik mocht een keer mee naar de ijshockeyclub. Ik ben daar eigenlijk direct verslaafd geraakt aan het spelletje. Ik heb ook best een lange tijd in Assen gespeeld. Toptijd gehad daar. Ik ben tot mijn 17de daar gebleven en toen is het pand gekocht door Hennie van der Most. Toen werd duidelijk dat de ijsbaan in Assen niet voor eeuwig ging blijven “.
 

Wat heb je toen gedaan?  

“Een jaar voordat de ijshal echt ging sluiten heb ik de overstap gemaakt naar de Heerenveen Flyers, daar begonnen in het toekomstteam om vervolgens in het eredivisieteam uit te komen. Tussentijds ben ik nog één keer een paar maanden teruggegaan naar Assen, omdat ik het wat minder naar mijn zin had bij de Flyers. Een half jaartje in de oude hal gespeeld in Leeuwarden voor de Asser Rams en tegen de Warriors.” 
 

“Ik heb bij de Duitse Oberliga gespeeld. Je bent en blijft daar een buitenlander.”
 

Stap gemaakt over de grens

"Daarna naar Nijmegen bij de eredivisie mogen spelen voor anderhalf jaar. Ik ben na Nijmegen naar Groningen gegaan en heb daar een paar jaar gespeeld. Toen de uitstap gemaakt naar Duitsland waar ik twee jaar heb gespeeld. Ik heb daar op Germany 4 niveau gespeeld, ben met het team kampioen geworden en we zijn toen gepromoveerd naar de Oberliga. Je bent daar alleen een buitenlander en je blijft een buitenlander. Als het team niet draait, word je als buitenlander onder een vergrootglas gelegd en kwamen er een aantal extra buitenlanders. Je mag er maar twee hebben, en jij bent dan te veel. Ik ben toen teruggegaan naar Groningen. Mooie tijd daar gehad, nog kampioenschappen meegemaakt en gespeeld. In de finale tegen Nijmegen zo’n 10 jaar geleden speelden we uit en brak ik mijn enkel op 3 plekken. Die finale maakte ik dus niet mee, ik lag toen in het ziekenhuis. Ik was 34 of 35 jaar oud, het herstel duurde te lang om weer op niveau te komen. Dit was voor mij het einde van mijn carrière als ijshockeyer. Ik heb nog een paar keer gespeeld in een tweede team en toen ben ik assistent-coach geweest in Groningen. Daar ben ik 3 tot 4 jaar trainer geweest. We zijn een seizoen lang ongeslagen geweest. Plezier en uitdaging was in Groningen voor mij een beetje over, was veel gedoe bij de club en het plezier was weg. Dus ik keek wat om me heen. Toen werd ik benaderd door Jitze. Op het juiste moment eigenlijk, daar heeft hij een neusje voor."

“Stap voor stap meegroeien met dit team. Daar heb ik geen moment spijt van gehad.”
 

Toen zat je bij OG Capitals Leeuwarden. En toen?

"Ik heb toen goede gesprekken gehad met Jitze en met Waling. Ze wilde zich met kleine stappen ontwikkelen als eerste team, en dat leek mij wel wat. Echt meegroeien met een team. Daar heb ik geen moment spijt van gehad. De club zocht een trainer voor het eerste team, ze waren ook al bezig om zoveel mogelijk spelers te vergaren, zodat we konden starten. Eerste jaar nog samengedaan met Ivan Kocanda. Ivan deed het heel goed, maar is wat ouder en ze zochten een hoofdcoach die meegroeit met dit team om het stap voor stap op niveau te brengen. Het eerste jaar dat Ivan weg was, was ik alleen, dat is best zwaar want 1 is maar 1, je hebt maar één van jezelf. Dan komen alle vragen, regelzaken bij jezelf terecht. Dat een jaar of twee gedaan, Dennis Vollebregt kwam erbij, superfijn was dat. Maar uiteindelijk heeft hij de keuze gemaakt om weer terug naar Heerenveen te gaan. Ik vond het wel heel jammer dat hij is vertrokken."

“Het is superfijn dat je mensen naast je hebt staan. Daar is het resultaat nu ook naar".
 

Wat doe je nu zoal dan en wat maakt deze rol zo zwaar?

"Zwaar, het is niet zwaar in de zin van zwaar, maar veel. Vooral veel tegelijk. Om je een beeld te geven wat ik doe. Je bent met een training bezig, die schrijf je op een zondag of maandag uit en dat doe je dan voor 3x in de week. Daar ben je wel even zoet mee. Je stelt je lijnen op, je moet je lijnen voor een wedstrijd bij elkaar houden, dat zijn ook wel puzzelstukjes. Je spart met teamleiders en met spelers en bij de bank sta je vaak alleen. Je bent met uitleg bezig, bezig met de verdedigerslijn, met de aanvallerslijn, met het spel en wat er gebeurt om daar weer op in te spelen. Dan is het superfijn dat je nu mensen naast je hebt staan. Dat scheelt enorm. Dan draag je het met meerdere mensen en wordt het resultaat ook naar".

Je moet de wedstrijden natuurlijk ook nog evalueren/nakijken?
“Ja, we analyseren de wedstrijden na de tijd ook nog en daar ben je vaak wel een dag mee zoet. Nu doe ik dit samen met Marco waar ik ontzettend blij mee ben. Dit scheelt enorm veel. De robotcamera gaat ons hierbij ook veel leren. In de goede oude tijd (mijn tijd) van spelen was videoanalyse niet aan de orde. We kijken ook wedstrijden van onze tegenstanders vooruit, dat je daaropin kan spelen en je spelers op kan voorbereiden. Bijvoorbeeld de wedstrijd tegen Groningen, die kijk je ook in het vooruit, om te weten hoe een team speelt. Dat doe je dan ook tijdens een vrije zondag. Marco maakt nu ook de meeste trainingen en dat ontlast mij ook een enorm. We vullen elkaar perfect aan. En ook de hulp van de teamleiders en andere begeleiders helpt enorm. We verzetten veel werk met elkaar."
 

“Natuurlijk word ik gevraagd wat ik volgend jaar ga doen. Maar ik ben nog lang niet klaar in Leeuwarden.”

Welke momenten blijven jou na 5 jaar trainen het meeste bij?

“Ja, dit is het 5e jaar al inderdaad. Nogmaals ik ben heel blij dat ik er mag zijn en dit mag doen. Ik voel me gewaardeerd. Het is mooie warme club en dat meen ik oprecht. Tuurlijk wordt er aan mij gevraagd of ik open sta voor andere clubs of wat ik volgend jaar ga doen, maar ik ben nog niet klaar in Leeuwarden en voel me thuis hier."

Nee?

"Nee. Nog lang niet. De momenten die mij na 5 jaar het meeste bijblijven is vooral de ontwikkeling van spelers. Waar ze nu zijn en waar ze vandaan komen is echt opvallend. Het mooiste vind ik de ontwikkeling van de jongste spelers, ze zijn gegroeid tot volwaardige spelers. Noem eens een Brend jr., Joel, Steijn en Jasper. Echt fantastisch waar ze vandaan komen. Eigen jongens, eigen kweek! Zoals de Houben broers (Tycho en Tristan), de Jong broertjes (Hessel en Brend) en Joppe die net komt kijken maar al hard werkt om een volwaardige speler te worden. Allemaal stuk voor stuk hebben we ons in 5 jaar tijd als team ontwikkeld van lage middenmoter in de competitie tot een volwaardige favoriet dit jaar. Dit dankzij het bestuur, de staf, alle inzet van vrijwilligers en de fijne sponsoring die we mogen genieten van organisaties. We hebben allemaal de neus dezelfde kant op. Er is nooit geen gedoe. Alles is bespreekbaar. Natuurlijk zijn er dingetjes maar die zijn snel opgelost”.

Waar ben je trots op?

“Ik ben trots op het moment dat je als team voor het eerst van een topfavoriet als Amsterdam hebt mogen winnen, en voor het eerst van Eindhoven mag winnen. En ook daarna de volgende ronde play-offs tegen Nijmegen mag halen. We komen eraan! We zijn twee jaar geleden begonnen om naar de top te groeien. Mooie spelers hebben we aangetrokken, neem een topper als Huovinen, Perttu Ahola, Veres en Levi Juntunen. Maar ook Nederlandse toppers zoals de v/d Meulen broers. Iedereen werkt keihard aan een doel. We hebben de hele zomer hard getraind en weinig verzaakt. Ze hebben zich allemaal ontwikkeld van jongen naar man. Ze zijn er nog niet, maar ze komen eraan! "
 

“Ik houd van spelers met minder talent maar met de juiste mentaliteit, dan kom je veel verder. "

Door wie ben jij geïnspireerd?

"Dat was voor mij Henk Göbel. Hij was echt mijn 2e vadertje. En een bekende ijshockeyer in Assen. Ik spreek helaas in de verleden tijd over hem. Hij was hij ziek en is hij jong (49 jaar oud) overleden in 2010. Dat is alweer 13 jaar geleden, hij echt een voorbeeld voor mij geweest. Daarnaast ook Paul Coffey. Een fantastische defence uit Canada. En Theo Fleury, klein maar fijn maar super fanatiek. Ik houd van jongens die misschien minder talent hebben (talent daar word je mee geboren) maar heb je de juiste mentaliteit dan kom je vaak veel verder. Daar ben ik van overtuigd en is ook mijn inspiratie."
 

Speel je zelf nu nog? 

"Vorig seizoen heb ik meegedaan met het 2e team van Leeuwarden (OGCapitals2 team). De training was net voor de training van het 1e team. En wanneer ik kon speelde ik op zondagen wedstrijden. Niels (nu teambegeleider) speelde mee, Dennis, Jorrit en zelfs Jasper en Steijn deden daar ook nog mee om veel op het ijs te staan. Annika Verduin stond op goal. Veel gelachen en veel plezier gehad. Ook Pieter leerde ik zo beter kennen want hij deed ook mee. Ik heb hem toen op een hele andere persoonlijke en hele positieve manier leren kennen via onze mooie sport."
 

Wat vind je het lelijkste en het mooiste aan het coachen?
"Het lelijkste van het coachen is dat je sommige spelers moet teleurstellen. Op bepaalde momenten. Als je de menselijke kant ziet, Het is op dit moment sneu, hij werkt hard maar op dit moment kan je hem niet gebruiken. Dat is lastig, daar moet je voor jezelf overheen.
Op bepaalde situaties hebben we het in eigen hand en we gaan het harstikke goed doen dan wordt er een individuele fout gemaakt met een persoonlijke fouten, dan laat ik me meeslepen en word ik boos en kwaad en wil ik er wat aan doen, maar kan ik dat zelf niet, en dat is frustrerend. Daar had ik in mijn begin jaren als coach nog wel eens last van toen ik van het spelen naar het coachen ging, toen wilde ik direct mijn spullen aan doen en dacht ik ga helpen op het ijs. Dat werkt ook niet en nu helemaal niet meer hahaha! "

En het mooiste?
"Het mooiste van dit vak is dat je hard traint, dat je wedstrijd op wedstrijd voorbereid en dat dit ook tot uiting komt op het ijs en dat je daar resultaat van ziet. Je bent nu als team favoriet, dat moet je dan ook waarmaken. Vorig jaar ging het net mis doordat we soms de tegenstander onderschatten. Maar vorig jaar was al een jaar met prachtige resultaten. Dit jaar gaat het super goed. Dit team gaat voor elkaar door het vuur. Ze maken samen de kleedkamer mooi, ze doen samen de warming up, ze trainen de jeugd samen en ze maken samen plezier. Daar geniet ik van. Prachtig! Een echt team is het!"

Arjan Peters, in vroegere tijden bij Groningen.

“Het allerliefste wil ik met dit OG Capitals team het kampioenschap winnen. Dit hebben we nodig.”

Waar zie je jezelf over een paar jaar?
"Dat is een hele goed vraag waar ik eigenlijk niet over nagedacht heb. Ik hoop heel lang bij Leeuwarden te mogen blijven, het allerliefste wil ik het kampioenschap winnen met de club. Is ook tijd en hebben we nodig, zal het allermooiste zijn. Misschien over 5 jaar nog steeds betrokken bij het eerste team en door de club nog her en der dingen doen. Nogmaals geen reden om te vertrekken." 
 

Dat wordt verhuizen Arjan!
“Ja haha, mijn vrouw heeft een baan in Almere dus dat wordt lastig. Het is een hele mooie centrale plek Lelystad. Het is niet mijn stad Lelystad, maar het is prima voor ons werk en ons leven nu.”

Heb je nog een advies voor de Bond?
"Goede vraag! Het advies wat ik heb, houd eens op met verandering. Het is het ene jaar zo, ander jaar zo. Ik heb het niet over regelgeving maar over de wijzigingen in de competitie. Maak er gewoon één competitie van in Nederland. Met alleen maar eerste teams en een grote eredivisie. Geen Belgen en Duitsers. Het is verwarrend en het werkt niet. Het is dan eigenlijk alleen Heerenveen, Den Haag en Geleen. Het niveau is iets hoger maar het verschil zit in de details en de kwaliteit van de spelers, in de snelheid zit geen verschil." 

Topprestaties kunnen we leveren dus?
"Dat zag je wel in de oefenwedstrijd die we tegen team HIJS speelden. Was echt een topprestatie die we geleverd hebben.100% genoten, we kregen alle complimenten van Den Haag. Waar de verschillen zijn in budgetten en spelers met interland ervaringen en wat wij doen met eigen kweek en met alle vrijwilligers. Daar mogen we trots op zijn."

"Waardeer elke speler zoals die is en probeer iedereen te laten groeien stuk voor stuk". 

Heb je tips voor de trainers van de jeugd?
"Belangrijkste is dat je je spelers gelijkwaardig behandeld. Je ziet vaak dat de betere spelers voorgetrokken worden en dat de mindere spelers daar de dupe van zijn. Waardeer elke speler zoals die is en probeer ze te laten groeien stuk voor stuk. Talent word je mee geboren maar dat is geen garantie voor de toekomst, de strevers schoppen het verder, de mentaliteit is beter.”

Heb je nog een uitbrander?
“Om een voorbeeld te geven; iedereen kent Marco, en loopt sneller op hem af. Ik ben natuurlijk minder bekend. En dat is ook logisch, ik kom niet uit Leeuwarden, heb geen jeugd spelend bij de club. Hopelijk leer je me op deze manier wat beter kennen en kunnen we zo sneller contact maken. Maar ik hoop dat we dit jaar de beker winnen en het kampioenschap. Voor iedereen bij deze club lijkt me dat de kers op de taart voor al het harde werken. Tot snel!”